Sohib Qodirovich bir kuni meni xonalariga chaqirib qoldi. To‘rdagi kursida bir parcha qog‘ozga tikilgancha o‘tirgan ekan.
— Chaqirtirgan ekansiz, — dedim kirganimni bildirish uchun.
U kishi sekin boshini ko‘tarib, ko‘zoynagining ostidan menga qaradi.
— Nima ishlar qilib yuribsiz?
— Shu zimmamdagi ishlarni bajarib yuribman.
— Men sizdan buni so‘rayotganim yo‘q. Nega, ertalablari kirib salom bermaysiz? Rahmatli To‘xtash akaga salom berardingiz. Hamma boshliqlarga bir ko‘z bilan qarash kerak-da!
Nima deyishimni bilmay boshim qotdi.
— Boring, boshqa takrorlanmasin!
Ertasiga avtobus tiqilinch bo‘lgani uchun bir oz kechikib qoldim. Sohib Qodirovning xonalari oldida o‘rinbosarlari turgan ekanlar. Boshliqning eshigi xiyol ochiq. Boshliq o‘rinbosariga:
— Assalomu alaykum, — dedim. Hali u kishi alik olishga ulgurmay iskaridan:
— Vaalaykum assalom, — degan ovoz keldi.
Abdurazzoq Obro‘y
SHERLAR.NET
